Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w perspektywę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on związany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszystkim ze stawów rozgrywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą wpływa się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w istocie pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w ruchu tym kupuje udział krążek stawowy, a wtedy dokonuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy podaje się z dolu żuchwy w toku guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i styl ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co związane jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w prace stawów, są w licznej liczbie połączone z złą postawą i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i ustrzeżenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera niezwykłe stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorób układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane spośród tym oczekiwane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest ważny nacisk na otrzymanie korzystnych efektów leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontaktu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układu do szczęki - także w terminie spoczynku, kiedy również czynności - ma niebagatelne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i całą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w związku do szczęki dokonuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na niebagatelne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu oraz na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia istotny jest podział trendów na odbywające się w ciągu kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą tworzyć się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek znajduje się w formie strzałkowej lub w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wyróżnia się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia przyznaje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - czystą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne zapisuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa spotyka się przez najdłuższy okres również z jakiego zabierają się jej style. Stanowi więc położenie, które stosuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest nieznacznie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej określa się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w końcu 2-4 mm. Zakłada się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej treści w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące dostają się dopiero w stanie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje >> cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni mających bezpośrednie przyczepy na żuchwie oddziałuje na jej danie. Powstaje w ten styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w strefie Dondersa, która zajmuje obszar w jamie ustnej mały od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem przyjemnym także jest prestiż na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najdłuższe bezpośrednio po połykaniu, kiedy może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, pracując na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która daje się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Zapisuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, przynosząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej przyznaje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane również znacznie działają na miejsce żuchwy.